Een eerbetoon
Als ik terugdenk aan mijn vroege jeugd, zie ik meteen weer die overvolle huiskamer voor me.
Het was Nieuwjaarsdag, eind jaren tachtig, begin jaren negentig. De kenmerkende geur van allerlei Indische hapjes, pannen op het vuur en in de zijkamer mijn opa een sigaretje rokend. Bij tante Ep (eigenlijk Elisabeth), de nicht van mijn grootmoeder, kwam de hele familie samen om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen. Het huis stond gezellig vol met familie en natuurlijk schalen vol lekkernijen.
Pasteitjes (met kip of gehakt), lemper, kroket kentang en risolles werden in groten getale bereid door de tantes. Voor ons als kinderen was het bijna een feestmaal op zich. En steevast gingen er zakjes met snacks mee naar huis, omdat er altijd veel meer werd gemaakt dan iedereen op kon.
Iets bijzonders
Tussen al dat lekkers hadden risolles voor ons altijd wel iets bijzonders. Het idee dat een dun pannenkoekje kon worden gevuld met een smeuïge ragout, om daarna krokant gefrituurd te worden, vonden we als kind ontzettend lekker. De zachte binnenkant gecombineerd met die knapperige buitenkant; dat was voor ons de ultieme Indische snack.
Risolles hebben hun oorsprong in de Franse keuken, maar via Indonesië kregen ze hun eigen signatuur. Daar werd de snack gevuld met ragout van kip of gehakt, soms verrijkt met groenten en specerijen. Zo kwamen ze ook in veel Indische families in Nederland terecht, waar ze inmiddels niet meer weg te denken zijn van (rijst)tafels.
Een belofte aan Inge
Op ons lijstje stond al lang om zelf eens risolles te maken. Vooral omdat we vaak de vraag kregen of we het recept konden delen. Vorig jaar hadden we eindelijk een plan: samen met Inge, de zus van mijn vader, zouden we een hele dag risolles bereiden.
“Inge had het al talloze keren gedaan en wist precies hoe ze de smaak van vroeger wist te vangen”
Inge had het al talloze keren gedaan en wist precies hoe ze de smaak van vroeger wist te vangen. Ze vertelde ons vaak hoe ze het aanpakte, maar het samen maken zou natuurlijk iets speciaals zijn. Helaas is ze onverwacht overleden, nog voor we die afspraak konden waarmaken. Wat overblijft is de herinnering én de wens om dit gerecht alsnog een plek te geven.
Eten houden herinneringen levend
Toen ik de eerste hap nam van onze zelfgemaakte risolles was alsof ik dertig jaar terug in de tijd stapte. De geur, de smaak, de textuur: alles klopte. Precies zoals mijn tantes het maakten en zoals Inge het zonder twijfel ook gedaan zou hebben. Het is bijzonder hoe eten herinneringen levend houden.
Voor ons zijn deze risolles niet zomaar een snack. Ze zijn een stukje familiegeschiedenis, een eerbetoon aan mensen die er niet meer zijn, en een manier om verhalen door te geven aan volgende generaties.
Comfordfood pur sang
De basis van onze risolles is gehakt, aangevuld met winterpeen, prei en bleekselderij. Dat klinkt eenvoudig, maar door de toevoeging van bouillon, een beetje suiker en melk ontstaat er een zachte ragout die perfect samengaat met het pannenkoekje eromheen. Het is comfortdfood pur sang.
Wat opvalt is dat bijna elke Indische familie net weer een andere variant maakt. Soms met kip, soms vegetarisch, soms pittig door sambal toe te voegen. Die variatie maakt dat risolles nooit vervelen en dat je altijd iets van je eigen voorkeuren kwijt kunt in dit gerecht.
De kunst van het flensje
Wat risolles ook uniek maakt, is het perfecte flinterdunne flensje. Geen stevige pannenkoek, maar een zachte, dunne basis die precies stevig genoeg is om de vulling te dragen. Vervolgens worden de pakketjes zorgvuldig dichtgevouwen, door ei en paneermeel gehaald en goudbruin gebakken.
Die combinatie van zacht en knapperig maakt dat je bij de eerste hap al weet dat je er meer wilt. Het is een arbeidsintensief gerecht, maar juist dat maakt het zo waardevol om samen te bereiden.
Niet alleen met nieuwjaar
Tegenwoordig eten we risolles niet alleen met Nieuwjaar, maar ook bij verjaardagen, borrels of gewoon op een doordeweekse dag wanneer we iets bijzonders willen en er nog wat in de vriezer ligt. Voor ons blijft het verbonden aan familie en herinneringen. Elke hap brengt mij terug naar toen.
En misschien is dat wel de grootste kracht van dit gerecht: dat het niet alleen vult, maar ook verbindt. Aan tafel delen we niet alleen eten, maar ook verhalen, herinneringen en een stukje traditie dat nooit verloren mag gaan. Selamat makan!
27 reacties
gisteren gemaakt en ik kan je vertellen lekkerder worden ze niet, heeeeeerlijk!!!!
Heb ze laatst gemaakt met kip, prei, worteltjes en gekruide kleefrijst. ook erg lekker gewoon zelf wat lekkers bedacht, maar ga zeker deze ook eens proberen.
Kan ik ook bladerdeeg gebruiken?
Nee, dat past echt niet bij het recept. Je mag het uiteraard wel doen, maar dan wordt het een volstrekt ander gerecht 😉
Dit lijkt mij heerlijk. Kunnen ze ook in de oven? We hebben geen frituurpan. En hoelang zou het moeten en op welke temperatuur?
Dankjewel voor al jullie heerlijke recepten!!!!
In de oven zou moeten kunnen, echter hebben wij dat zelf niet eerder gedaan. Ze moeten dan sowieso een stuk langer in de oven. Je kan overigens ook een pan met olie op het vuur zetten als je geen frituurpan hebt 🙂
Wat ik mis in dit recept, maar dat is mijn eigen ervaring, overgenomen van “Tante Dorien” (vriendin van mijn moeder) is dat er ook een scheutje ketjap manis door mag.
Tante Dorien gebruikte altijd kip, voor de bouillon destijds kip karkassen.
Toen had je nog poeliers.
Heerlijk! Hele goede uitleg!! En mooi verhaal ❤️
Ik had maar voor de helft gemaakt, bang dat het me niet ging lukken maar het is goed gelukt dus de volgende keer de volle mep 😁